Annem Ayşe, babamın yetersizliğinden dert yanıyordu. Bir gece, “Oğlum, baban beni aç bırakıyor,” dedi. “Anne, ben doyurayım,” deyip zıpkın yarrağımı çıkardım. Ayşe, “Olmaz!” diye itiraz etti ama merakla baktı. Onu kanepeye yatırıp siktim; zıpkın gibi yarrağım içindeyken, “Baban böyle miydi?” diye inledi. Zevkten titrerken ben hızlandım. “Bu yanlış,” dedi ama teslim oldu. Sabah, “Kimseye söyleme,” diye yalvardı. “Sır bende,” dedim.
Yorum