blam Elif, üniversiteden bekaretini kaybedip eve döndü. “Artık büyüdüm,” diye böbürlendi. Merakım tuttu; bir gece, “Elif, fındığın nasıl?” diye sordum. Güldü, “Tadına bak o zaman!” Odasına girdim; eteğini sıyırıp fındığına yumuldum. “Abicim, sapık!” dedi ama inledi. Tadı damağımda kaldı; dilimle onu çıldırttım. “Üniversite buna mı yaradı?” diye sırıttım. “Fazlasına,” dedi, zevkten titreyerek. İş bitince, “Bu aramızda,” diye tembihledi. “Söz,” dedim.
Yorum